Digitale bedelarij

In het huidige digitale tijdperk heb ik het gevoel dat we voortdurend bestookt worden met wat ik 'digitale bedelarij' zou noemen—onophoudelijke verzoeken om feedback over elk klein ding. Een simpele maaltijd bestellen is veranderd in een datamijnenveld: ze willen dat ik de bezorger beoordeel, het restaurant, en zelfs de app zelf. Eerlijk gezegd gaat het meer om het verzamelen van data dan om mijn eetervaring.

Mijn vrienden, familie en collega's ervaren hetzelfde. Eén van hen kreeg na een kinebezoek een stortvloed van verzoeken om de praktijk te beoordelen. Hij gaf uiteindelijk toe en liet een negatieve recensie achter, voornamelijk omdat hij vond dat de praktijk meer tijd besteedde aan het vragen om feedback dan aan het geven van nuttig advies.

Een Etsy-verkoper uit Antwerpen stuurde me vier berichten, smekend om een recensie voor een tapijt, 'omdat het mijn bedrijf zal helpen.' Ja, als koper kijk ik naar beoordelingen voor vertrouwen, maar het voelt ook ongemakkelijk. Ik ben niet verantwoordelijk voor het succes van elk individu waarmee ik een transactie aanga. Goede beoordelingen kosten me niets, maar ik voel me wel verstrikt in een economische situatie waar ik geen verantwoordelijkheid voor wil dragen.

Dit soort digitale bedelarij is niet alleen tijdrovend, het tast ook mijn autonomie aan. Elk klein ding dat ik koop, lijkt te vereisen dat ik er een diepe, persoonlijke betekenis aan hecht. Voelde ik me gelukkig met het satijnen beddengoed dat ik kocht? Past het bij wie ik ben? Elke aankoop lijkt nu op een therapiesessie die mis is gegaan.

Vroeger kon je als consument tenminste nog een beetje anoniem blijven. Dat is nu voorbij. Elke koopactie lijkt nu een verborgen agenda te hebben die pas later aan het licht komt. Het traditionele consumentenleven lijkt te zijn vervangen door iets dat nog veel erger is.